Albatros

Albatros begint met een stilte die harder klinkt dan elke bom die eraan voorafging. Abel, die jongen die al zo lang naar oorlogsgeluiden luistert dat hij vergeten is hoe stilte voelt, is een hoofdpersoon die je onmiddellijk iets in je borst voelt verschuiven. Wanneer hij ontdekt dat zijn moeder in een hert is veranderd, zijn vader verdwenen is en de rest van de wereld lijkt te bestaan uit dieren met menselijke herinneringen, toont Goldewijk hoe absurdisme en emotie elkaar kunnen versterken. Het is een surrealistisch uitgangspunt, maar het raakt omdat het voelt als een eerlijke metafoor voor trauma: iedereen verandert, niemand blijft ongeschonden, en de enige constante is de zoektocht naar verbinding.

Goldewijk’s taal is zuinig en toch rijk. Hij laat Abel en Kat, de enige andere mens die niet is veranderd, botsen en samenvallen in zinnen die vaak meer betekenis hebben in wat er niet wordt gezegd. Kat is cynisch en scherp, Abel is koppig en kwetsbaar, en samen vormen ze een duo dat je zowel wil knuffelen als door elkaar schudden. Hun tocht naar het vijandige Noorden is geen klassiek avontuur; het is een oefening in vertrouwen in een wereld waar zelfs je eigen lichaam je kan verraden. Elke rivier die ze oversteken draagt herinneringen mee, elke nacht is een test van loyaliteit.

Er zit een dreunend anti-oorlogsritme in dit verhaal. Het feit dat iedereen in dieren verandert voelt als een symbolische manier om te laten zien hoe oorlog mensen ontmenselijkt, letterlijk en figuurlijk. De scènes waarin Abel probeert te begrijpen wat er is gebeurd met zijn familie deden me de adem inhouden. Goldewijk gebruikt de dieren niet als gimmick maar als spiegels: sommige blijven dicht bij hun menselijke trekjes, andere verdwijnen bijna volledig in hun nieuwe vorm. Het zorgt ervoor dat elke ontmoeting spannend is, zelfs wanneer er geen directe dreiging is. Ik merkte dat mijn TBR-stapel me verwijtend aankeek omdat ik elke bladzijde wilde herlezen om verborgen betekenissen te vangen.

Aan het einde bleef ik achter met een zachte, melancholieke boekenkater. Niet omdat het verhaal me murw sloeg, maar omdat het me eraan herinnerde dat stilte soms de luidste waarheid vertelt. Albatros is voor lezers vanaf twaalf, maar het raakt alle leeftijden. Het daagt je uit om empathie te tonen, om te luisteren naar wat niet hardop wordt gezegd, en om te accepteren dat sommige vragen geen antwoorden hebben. Neem een kop thee mee, lees misschien samen met een jongere lezer en bespreek daarna welk dier jij zou zijn als de wereld tot stilstand kwam—al is het maar om te erkennen dat we allemaal menselijk willen blijven.