Films die nergens draaien (Luxe editie)

Films die nergens draaien is een ode aan iedereen die ooit in een lege bioscoopzaal heeft gezeten en dacht: als ik maar hard genoeg wens, brengt dit scherm me naar een ander leven. Cato vindt een mysterieuze kaart, stapt een verlaten bioscoop binnen en ontdekt dat de films daar geen projecties zijn maar portalen. De manier waarop Goldewijk dat idee uitwerkt is ronduit betoverend. Hij gebruikt filmtaal—close-ups, jump cuts, fades—toch voelt het verhaal nooit als een gimmick. Het gaat over een meisje dat haar moeder verloor op de dag dat zij werd geboren en een vader heeft die aanwezig is als lichaam maar niet als hart. De bioscoop is geen ontsnapping; het is een spiegelzaal waarin elke herinnering een nieuwe vraag oproept.

Cato is een van die hoofdpersonen die je in stilte aanmoedigt. Ze is slim, koppig en emotioneel eerlijk, zelfs wanneer ze zichzelf voor de gek houdt. De scènes waarin zij beslist welke film ze durft te bekijken zijn als een morele test: hoeveel verleden kun je verdragen voordat je erin vastloopt? De luxe editie met extra hoofdstuk voegt een laag toe die ik niet wilde missen; het is alsof je na de aftiteling nog een toegift krijgt waarin de emoties even scherp terugkomen. Goldewijk’s proza is vloeiend maar nooit zoet. Elke zin heeft een dosis melancholie, en hij verstaat de kunst om kinderlijke verwondering te combineren met volwassen pijn.

Wat me het meeste raakte, is de manier waarop het boek rouw normaliseert. De bioscoop fungeert als een plek waar je letterlijk teruggaat, maar Goldewijk maakt duidelijk dat je niets kan herschrijven zonder nieuwe schade aan te richten. De keuze waar Cato mee geconfronteerd wordt—blijven kijken of terugkeren naar het heden—is gruwelijk eerlijk. Het herinnert ons eraan dat verleden en toekomst altijd onderhandelen over wie we worden. En omdat ik Elise ben: uiteraard moest ik halverwege even pauzeren voor gemberthee terwijl mijn calathea zachtjes ritselde, alsof hij begreep dat dit geen moment was voor haast.

Ik eindigde dit boek met natte wangen en een hart dat tegelijk zwaar en opgelucht voelde. Films die nergens draaien is de definitie van een boek dat “zichzelf verder leest”: je zegt nog één hoofdstuk, en ineens is het twee uur later. Verwacht een boekenkater van de weemoedige soort en een dringende behoefte om iemand een bericht te sturen met de woorden “ik ben er wel”. Neem deze luxe editie vast, laat je opsluiten in die magische bioscoop en vergeet niet af en toe om te kijken—niet uit angst, maar om jezelf eraan te herinneren dat liefde ook in de leegste zalen blijft hangen.