Groter dan de hemel (Plus grand que le ciel)

Sommige ontmoetingen voelen alsof het universum zachtjes een elleboog in je zij prikt. Groter dan de hemel begint in de wachtkamer van een psychiater—niet bepaald de plek waar romances doorgaans bloeien. Elsa komt te laat, omdat rouw altijd een beetje achterloopt op schema. Vincent komt te vroeg, omdat mensen die bang zijn om te voelen liever te snel arriveren dan stil te staan. Ze zitten naast elkaar, elk gevangen in een eigen stilte, en Virginie Grimaldi nodigt ons uit om mee te luisteren. Wat volgt is geen sprookje, maar een zorgvuldig gesneden mozaïek van verdriet, humor en voorzichtig vertrouwen.

Elsa runt een uitvaartonderneming en draagt haar vaders dood als een jas die niet meer uit kan. Vincent is romanschrijver; hij verstopt zijn grootste verdriet tussen de marges van zinnen. Grimaldi laat hen niet genezen via clichés. Ze geeft ze gesprekken die haperen, grapjes die te abrupt eindigen, situaties waarin een aanraking al een overwinning is. De contrasten tussen hen—zij koppig, hij dromerig—werken als een ritme waarop het verhaal kan ademen. Je voelt wanneer ze dichter naar elkaar schuiven en wanneer een herinnering hen terug de wachtkamer in slingert.

Wat ik adoreer aan Grimaldi is dat ze mensen laat falen zonder ze te veroordelen. Elsa en Vincent maken verkeerde keuzes, zwijgen wanneer praten nodig is, praten wanneer stilte beter zou zijn. Toch zijn ze nooit karikaturen. Hun ontmoetingen op woensdag groeien uit tot een ritueel waarin ze stukje bij beetje erkennen dat hun leven niet hoeft te blijven steken op het moment van verlies. De roman toont hoe humor een reddingsboei kan zijn—een droog grapje aan de receptie, een gedeelde blik wanneer iemand anders harder huilt dan jijzelf. Het zijn kleine, echte momenten die groter aanvoelen dan alle dramatische plotwendingen bij elkaar.

Ik las dit boek traag, soms met de pagina half dichtgevouwen terwijl mijn oolong thee afkoelde. Mijn TBR-stapel keek me verwijtend aan, maar dit verhaal laat zich simpelweg niet haasten. Grimaldi schrijft in een toon die je dwingt om stil te staan—precies wat Elsa en Vincent moeten leren. Het einde is geen Hollywood-feest; het is een onopvallende woensdag waarop je merkt dat ademen net iets minder pijn doet. En dat is genoeg. Verwacht tranen, maar ook zachte glimlachen en misschien een plotselinge behoefte om iemand te sms’en dat je aan hen denkt. Groter dan de hemel is een liefdesbrief aan de wankele momenten tussen verlies en hoop, en ik ben dankbaar dat ik getuige mocht zijn.