Hollen of stilstaan

In ‘Hollen of stilstaan’ deelt Heleen Lameijer, spoedeisende hulp arts (SEH-arts), nieuwe ervaringen en indrukwekkende momenten uit haar professionele en persoonlijke leven. Het boek is het vervolg op de bestseller ‘Op de spoedeisende hulp’ en biedt een eerlijk inzicht in een van de meest dynamische afdelingen van het ziekenhuis en de drukste periode van haar leven.

Heleen vertelt hoe haar veeleisende werk, haar ambities en haar gezinsleven elkaar onvermijdelijk beïnvloeden. Ze vraagt zich af: Hoe houd je een stressvolle baan met onregelmatige diensten tijdens de zwangerschap vol? Wat betekent het om een nieuw leven te verzorgen met een medische opleiding? Hoe ga je om met ernstige gebeurtenissen (en of deze je meer raken als je moeder bent)? Het boek is een reflectie over wanneer je moet ‘rennen’ (reageren op de noodsituatie) en wanneer het belangrijk is om ‘stil te staan’ (een moment te nemen om na te denken en voor jezelf en je gezin te zorgen).

Hollen of stilstaan leest als een hartslagmonitor: pieken, dalen en af en toe een stille lijn die je maag doet samentrekken. Heleen Lameijer neemt je mee op de spoedeisende hulp, maar dit keer met de complexiteit van een zwangerschap en pril moederschap in haar achterzak. Ze beschrijft reanimaties naast de wieg, nachtdiensten naast kraambezoeken en de constante vraag: wanneer ren je naar de volgende patiënt, en wanneer blijf je bij je eigen kind? Het is geen melodrama maar een verslag van een leven dat letterlijk op twee fronten tegelijk vecht. Ik voelde de adrenaline in mijn vingers terwijl ik las hoe ze in de ambulance stapt en tegelijkertijd mentale lijstjes maakt voor babyspullen.

Lameijer romantiseert niets. Ze schrijft over de dagen waarop haar uniform ruikt naar ontsmettingsmiddel terwijl ze een luier verschoont, over de momenten waarop schuldgevoel harder schreeuwt dan een monitor, en over de zachte tussenruimtes waarin haar partner of collega even op de rem trapt. Ze stelt vragen waar geen handboek antwoord op heeft: hoeveel verantwoordelijkheid mag je dragen voordat je breekt? Hoe combineer je empathie voor patiënten met de emotionele energie die een pasgeboren kind vraagt? De kracht van dit boek zit in de eerlijkheid waarmee ze toegeeft dat ze het ook niet weet, maar ondertussen toch blijft doen wat nodig is.

Wat me bijzonder trof, zijn de kleine scènes waarin ze de SEH-bubbel laat barsten. Een patiënt die herinnert aan een familielid, een dienst waarin ze de tranen pas toelaat in de kleedkamer, een nacht waarin de stilte in huis luider is dan het alarm. Lameijer verweeft medische details met persoonlijke anekdotes zonder dat het ooit klinisch wordt. Haar schrijfstijl is direct, soms droogkomisch (“nog één extra dienst, wat kan er misgaan?”), en daardoor geloof je elk woord. Ik las het boek met een kop lavendelthee die voortdurend koud werd, omdat elke bladzijde een nieuw verhaal bevatte dat ik niet wilde onderbreken.

Dit is geen handleiding voor balans; het is een getuigenis van hoe rommelig en noodzakelijk het is om af en toe stil te staan. Lameijer laat zien dat zorg verlenen begint bij jezelf toestemming geven om mens te zijn. Na de laatste pagina voelde ik respect, vermoeidheid en een rustige vastberadenheid. Of je nu in de zorg werkt of gewoon nieuwsgierig bent naar het leven achter die klapperende SEH-deuren, dit boek geeft je een eerlijk, rauw en hoopvol kijkje. Leg het naast je bed, lees één hoofdstuk per avond en accepteer dat je soms even moet hollen om daarna bewuster stil te staan.