Het laatste lied (The Last Song)

Nicholas Sparks weet precies welke snaren hij moet raken, en Het laatste lied is zijn equivalent van een pianovoorstelling waarbij je al bij de eerste noot een traan voelt opkomen. Ronnie Miller arriveert mokkend in Wilmington, North Carolina, vastbesloten om haar vader een emotionele hongerstaking te laten voelen. Haar jongere broer Jonah is vrolijker, de kustlijn is prachtig, maar Ronnie wil vooral boos blijven. Sparks is meester in het langzaam laten smelten van die weerstand: een ontmoeting met Will Blakelee op het strand, een schildpaddennest dat bescherming nodig heeft, muziek die terugkomt als oude vriend. Elk element is geplande manipulatie en toch werkt het schaamteloos goed.

Wat ik waardeer, is dat Sparks de vader-dochterrelatie centraal houdt. Steve, de voormalige concertpianist, is geen heilige; hij heeft fouten gemaakt en draagt een geheim dat groter is dan zeventienjarige schouders kunnen dragen. Ronnie’s koppigheid voelt authentiek, vooral in de manier waarop ze hun eerste gesprekken saboteert. Sparks toont de breuklijnen in hun gezin via kleine gebaren: een ontbijt dat koud wordt, een hal waarin muziek herhaaldelijk wordt herstart, een brief die te lang ongelezen blijft. Het is allemaal even subtiel als een storm, maar blijkbaar is dat precies wat ik nodig had.

De romance met Will is warm, zout en soms zoet, zoals een zomer aan de Atlantische kust hoort te zijn. Sparks gebruikt het strand als theater voor bijna alles: ruzies, verzoeningen, bekentenissen. Toch is het de herontdekking van muziek die dit boek draagkracht geeft. Ronnie leert opnieuw spelen, niet omdat iemand het van haar verwacht, maar omdat ze beseft dat muziek de taal is waarmee ze haar vader het beste begrijpt. Het brengt de titel “Het laatste lied” dichterbij dan je zou willen. Ik las sommige passages met de piano-soundtrack van de verfilming op de achtergrond (aanrader) en voelde hoe mijn rationele hoofd zich gewonnen gaf.

Houd tissues in de buurt, want Sparks spaart niemand. De onthulling richting het einde is bekend voor iedereen die ooit de film zag, maar op papier komt het harder binnen. Misschien omdat je meer tijd hebt doorgebracht in Ronnie’s koppige hoofd. Misschien omdat een boek je net iets langer laat stilstaan bij verlies. Ik eindigde met rode ogen, koude English Breakfast en een kat die licht paniekerig keek omdat ik snikkend “nog één hoofdstuk” mompelde. Verwacht geen literaire twist, wel een uitgerafeld hart dat langzaam weer wordt dichtgenaaid. Soms heb je precies zo’n voorspelbaar maar troostrijk verhaal nodig, en Sparks voorziet daarin met chirurgische precisie.