De wraak van Odessa (The Revenge of Odessa)

Frederick Forsyth en Tony Kent trekken je in De wraak van Odessa zonder pardon een wereld binnen waar oude vijanden moderne middelen hebben gekregen. Drie gebeurtenissen openen de dans: een Amerikaanse senator wordt levend verbrand in zijn eigen huis, fans worden afgeslacht tijdens een wedstrijd in Berlijn, en een oudere man sterft in een Duits ziekenhuis. Forsyth schildert ze als losse puzzelstukjes, totdat journalist en podcastmaker Georg Miller de lijm wordt. Het feit dat hij geen getrainde spion is maar een man met een microfoon maakt de dreiging interessanter: wat gebeurt er wanneer nieuwsgierigheid je enige wapen is tegen een organisatie die wortels heeft in de nazi-ondergrond? Odessa blijkt geen fossiel maar een perfect geoliede machine die het Westen wil laten instorten.

Georg is een protagonist die dichtbij voelt. Hij struikelt, twijfelt, en ja, hij maakt podcasts in 2025, wat heerlijk actueel is. Forsyth en Kent laten hem door de lagen van politieke propaganda graven, waarbij elke onthulling hem gevaarlijker maakt. De huurmoordenaars die achter hem aan worden gestuurd zijn geen cartoonachtige schurken maar koelbloedige professionals. Het tempo is moordend en toch blijft er ruimte voor Forsyth’s klassieke detaillering. De beschrijvingen van logistiek, wapens en diplomatieke draaiboeken geven de thriller dat “faction”-gevoel waarvoor hij beroemd werd.

Wat ik sterk vind, is de manier waarop het duo geschiedenis koppelt aan hedendaagse angst. Odessa gebruikt modern chaosmanagement: desinformatie, extremistische cellen, economische sabotage. Het laat zien hoe snel het heden kan kantelen wanneer oude ideologieën nieuw leven krijgen. Tegelijkertijd injecteert Tony Kent zijn kenmerkende vaart, waardoor de dialogen scherp zijn en de actie strak gechoreografeerd. Ik floepte zachtjes toen ik ontdekte dat het complot veel groter was dan de drie aanvallen; het is een aftellen naar een apocalyps waarbij elk hoofdstuk een minuut van de klok slaat.

Ik las dit boek met een matcha latte die drie keer koud werd, en mijn snake plant bewoog geen blad terwijl ik “nog één hoofdstuk” riep tegen niemand in het bijzonder. De finale is explosief zonder gratuit te worden, en tegen de tijd dat de laatste pagina omgeslagen is, realiseer je je hoe weinig nostalgie er nodig is om oude haat nieuw leven in te blazen. Forsyth mag dan 87 zijn, zijn pen is scherper dan menig debutant; Tony Kent zorgt ervoor dat geen enkele scène verzandt in nostalgisch terugblikken. De wraak van Odessa is geen luchtige spionage; het is een waarschuwingssignaal verpakt als pageturner. Licht aan laten, telefoon uit en bereid zijn om elk nieuwsbericht hierna iets argwanender te bekijken.